گاهی فکر می کنم نسبت به بيشتر آدم های هم سنم، خيلی فرق می کنم. همه فرق می کنند، اما اين جور ديگری ست. انگار که اندازه ی يک آدم سی ساله تجربه داشته باشم. گاهی از اين شاد می شوم و گاهی ترسان و اندوهگين. و گاهی هنگ* می کنم و هيچ حسی ندارم. بيش تر رفتار هايم آگاهانه است؛ حتی اگر به غلط برای يک آدم سی ساله ذهن. و برای همه شان دليل های شنيدنی دارم. از کوچک ترين و کم اهميت ترين ها تا بزرگ ترينشان. اما بيشتر از اينها، نگرانم.

فيدبک؟ کمک؟! پذيرفتنی ست

P.S.

گاهی هم فکر می کنم که اصلاً هم اين طور نيست و اينها همه خيالات من هستند.