از جهان هميشه ی سؤال که می آيی،

يک سبد سيب سرخ خيس در دست داری؛

از راه ها ی هرگز پاسخ که می گذری،

دلم برايت تنگ می شود.

حالا در راه ها که قدم برمی دارم،

چشم هايم سيب های سرخ خيس می خواهد،

که خبری از دوست هميشه ی تنها بياورد.

تازه داشتم خوب می شدم...چی شدم يهو؟

گفته بودم که بيايی غم دل با تو بگويم

چه بگويم که غم از دل برود تا تو بيايی

حيف که نيومدی.